Хар тонг бошимиз узра порлайди қуёш.
Қишин, ёзин, бахору кузимиз қугёш билан бирга келади.

Тонгда ёруглик дилимизни ёритади.

Кунимиз сўнгида қуёш уз ўрнини ойга бушатгай.
Кун эса жойини тунга бергай.

Хаётимиз тонг отиб, тун келиши ила давом этавераркан.

Хар ким уз танлаган йўлидан кетавераркан.
Яхшими у йул ёмонми хаёти сўнгида етаркан англаб.
Баьзиларга эса хеч қачон қоқилганлари бўлмас экан дарс.


Узлигимиз унутамиз...
Молу-дунёга интиламиз...
Яқинларимиз, дўстларимиздан мансабни қўямиз устун...

Унутамиз...
Бу хаётда мехмонмиз ахир.


Инсоннинг яхшилиги хам ёмонлиги хам қолмайди жавобсиз...
Бир кун бари чиқар юзага.

Кўнглимизга қараб бизга беришар бахо.
Дил гўзаллиги доимо бўлади ғолиб.

Хаётимиз эмас эртак, у асли хақиқат. Кетади молу- давлат, обро- эътибор! Қолади фақат яхшилик мангу.

Бир бора яшайдиган умримизда амалларимиз бўлсин эзгу...

Асло чиқмасин ёдимиздан биздан қоладигани яхши сўзу эзгу номдир фақат!
Қолгани ўткинчидир асли!