Бугун сен ўзгага ёр бўлаябсан, Бундан юзларинг кулгуга, кўзларинг шодликка тўлган. Унутиб менга бўлган беғуборва пок севгинг, Бахтиёрсан ўзгага ёр бўлаётганингдан.

Мен эса сендан айрилганимга кўниколмай азобдаман, Ёнимга қайтишингдан умидворман. Менинг юзларимда ғам, кўзларимда эса нам, Кутмагандим тақдиримдан бундай кучли зарбани.
Энди қандай чидайман хаётнинг бевафоликларига? Бирга енгган эдик-ку бу дунёнинг бешавқатликларига? Олиб ташлаган эдик-ку йўлимиздаги барча тўсиқларни, Хозир эса сенинг хиёнатинг мени томом қилди.

Шунчалар бағринг тош деб ўйламас эдим, Қандай журъат этдинг мени тўйинга таклиф этишга?! Ахир билар эдинг-ку сени хамон унутмаганим, Сени эсламасдан бир куним хам ўтмаслигин.

Охирги сўзим, бахтли бўлгин ўзга ёринг билан. Лекин хар замонда бўлсада эслаб тур севгим. Унутмагин қаердадир сени севган инсон борлигин, Мен учун сени бахтли кўриш кифоя жоним.
|